In herinnering

Presto fan 't Suydevelt

15 januari 2002 - 13 september 2014

Na meer dan een jaar wachten werd Presto geboren uit een nest van vijf pups gefokt door familie Hoeksema uit Exloo, een fokker waar wij vanaf het eerste moment een groot vertrouwen in hadden en dat vertrouwen is nooit beschaamd geweest.
Op 12 maart 2002 mochten wij Presto ophalen en kregen met hem een bijzondere hond in ons gezin. Presto was een pracht van een pup en later een (jonge) hond om te zien. Daarnaast was hij lief, gehoorzaam, volgzaam en heel waaks. Hij paste goed op ons en ons huis.

Ook de fokker was onder de indruk van zijn schoonheid, want toen Presto ouder werd, vroeg hij ons om mee te gaan naar tentoonstellingen o.a. in Zuidlaren en zelfs in Duitsland. In Dortmund werd Presto in oktober van het jaar 2002 zelfs Bundessieger / Jugendsieger. We waren erg trots op hem.

Presto zou grote prijzen kunnen halen. Hij had alle eigenschappen van een kampioen. Maar dat was niet ons streven. We zagen hem als een gezinshond, waarmee wij lange wandelingen konden maken in de prachtige omgeving van ons dorp. En van die wandelingen genoot hij intens samen met ons, vooral van die momenten dat hij ongelijnd volop zijn neus kon en wilde volgen in de natuur. Soms bleef hij enige tijd weg, maar keerde altijd op het fluitsignaal terug.

Natuurlijk had hij ook zijn streken. Hij vond het namelijk voor het huis altijd interessanter dan achter het huis, waar hij vol op de ruimte had om te spelen. Menig keer vond hij in de heg een opening om te ontsnappen, maar schrok zich vervolgens kapot als zijn baasje plotseling voor dat gat stond. En dan ging het weer enige tijd goed, totdat hij de geur van de vrijheid weer in zijn neus kreeg.

Ook de nodige zorgen hebben wij om hem gehad, toen hij op een dag een Ventolin inhaler kapot beet en hierbij de nodige stoffen in zijn lichaam kreeg, waardoor hij hevige hartkloppingen kreeg.
Onze zoon heeft zijn matras naar beneden gehaald en heeft de hele nacht over hem gewaakt.

Of die keer dat hij onder de auto kwam, waarbij zijn achterpoot flink geblesseerd raakte. Een operatie was noodzakelijk, maar uiteindelijk kwam alles weer goed en kon hij weer volop rennen.

Onvergetelijke momenten met hem waren de vakanties op Ameland. Voor Presto hadden wij een speciale auto gekocht, een Suzuki Vitara cabrio. Dat vond hij prachtig als hij achter in de auto mocht zitten met zijn kop door de achterflap van de softtop.  Onderweg en op de boot altijd veel bekijks.
Op Ameland vele wandelingen in de duinen, waar wij hem, hoewel het niet altijd was toegestaan, ongelijnd door de duinen lieten rennen. Zo was hij verdwenen en zo zag je zijn bruin gevlekte lichaam weer op een duin, even kijkend naar ons en daarna verder met zijn tocht. Altijd contact zoekend met ons, want hij was trouw aan zijn baasje(s). En ’s avonds lag hij helemaal moe in de stacaravan.

Presto had niets met de zee en eigenlijk helemaal niet met water. Zwemmen hebben wij hem dan ook niet aangeleerd, mede omdat wij een grote vijver achter ons huis hebben. Presto vond water niets en ging er voor op de loop. Zelfs het water van de teil vond hij niets, als hij na een wandeling toch schoongemaakt moest worden, omdat zijn hele lijf helemaal onder de modder en prut zat.
Uit die vijver heb ik Presto toch twee keer moeten halen: een keer toen hij dacht dat eendenkroos iets was om op te staan en een keer toen hij door het ijs was gezakt. Beide keren werd Presto  uit zijn angstige situatie bevrijd.

Zo zijn er talloze verhalen over zijn belevenissen in ons gezin te vertellen en dat zijn de dierbare herinneringen aan hem in ons gezin.

Toen Presto een jaar of acht was, viel het ons op dat hij bij het opstaan moeite had. Het ging niet meer vlot en zo kwamen wij bij de dierenarts terecht, die na vele onderzoeken constateerde dat Presto last had van beginnende artritis, vervelende gewrichtsveranderingen.
Op het advies van de dierenarts zijn we speciale voeding voor hem gaan gebruiken, zodat de pijn werd verlicht, gezond kraakbeen te sparen en de ziekte te vertragen.
Presto reageerde heel goed op dit voedsel, maar ook door veel te bewegen konden wij de ziekte “onder controle houden” tot het voorjaar van dit jaar. Lange wandelingen waren niet meer aan hem besteed en werd zijn dagelijkse rondje beperkt tot een paar honderd meter.
Deze zomer kreeg hij steeds meer klachten aan zijn heupgewricht. Weer vele contacten gehad met die dierenarts, die ons er op voorbereidde dat Presto dit niet meer lang zou kunnen volhouden en dat het bewegen steeds minder zou worden.
Wij hebben het nog geprobeerd met pijnstillende tabletten, maar het aftakelingsproces aan zijn heupen werd steeds erger.

Tot de morgen van zaterdag 13 september. ’s Morgens vroeg hoorde ik geluid beneden en ging naar de hal en daar kroop Presto op zijn voorpoten, want zijn heupen wilden niet meer.
Nog één keer met hem naar buiten voor een plas en een poep. En zo waar hij liep weer en deed keurig zoals altijd in het hoge gras zijn behoefte, maar daarna was het over.
Ik heb hem terug gedragen naar huis en wist dat wij Presto uit zijn lijden moesten verlossen, want hij had heel veel pijn, te veel pijn.
Om half tien hebben wij hem in het midden van ons gezin laten inslapen. Hij had er zelf ook vrede mee.

En nu ……. Wij missen hem enorm en hebben veel verdriet…..
Het is stil zonder hem in, maar ook rond het huis.

Wij hebben Presto laten cremeren en de urn met zijn as staat bij ons op de kast met brandende kaarsjes.

En wanneer wij er aan toe zijn en definitief afscheid van hem willen en kunnen nemen, brengen wij hem terug naar de velden, waar hij vele tochten heeft gemaakt. Terug naar de natuur, daar waar het ooit begon.

Fam. Slot te De Krim.